Dag 4: Donderdag 19 juli 2012 Milaan
Door: Loreen te Kronnie
Blijf op de hoogte en volg Anouk
19 Juli 2012 | Italië, Milaan
De backpacken inpakken bleek ineens een hele klus. Voordat we gisteren gingen eten, moest eerst alles ingepakt zijn.
Het leek wel of onze rugzakken gekrompen waren door de hitte, want de tassen leken ineens een stuk voller door onze bagage. En dat terwijl we niets, behalve heel veel musea- en andere bezichtigingskaartjes, hadden gekocht.
Het zou wel komen door onze Nederlandse kleding. Die hebben we natuurlijk hier niet meer nodig gehad, maar hadden we wel de heenweg mee.
Nadat we eindelijk alles hadden ingepakt en besloten hadden welke kleren we onderweg naar Milaan aan zouden doen, en welke in de nachttrein richting Wenen, was het tijd voor een opfrisbeurt.
Na uiteindelijk mijn moed bij elkaar te hebben geraapt om mijn ware ik te showen, en dus zonder make-up wat te gaan eten, werd me al gauw duidelijk dat ik dat beter niet had kunnen doen..
Aangezien onze airco het nog steeds niet deed, gingen we even langs de receptie om te vragen of deze toch nog gemaakt kon worden. Zo zou hopelijk deze nacht iets minder heet worden..
De receptionist vroeg waar wij vandaag kwamen en toen wij zeiden dat we uit Nederland kwamen, keek hij mij verbaasd aan. “You too?” vroeg hij mij. Want ik had wel heel veel weg van een Pool.. Toen hij zag dat ik wat verschrikt keek, zei hij er nog snel achteraan dat het een compliment was hoor.
Nou, daar ging al mijn moed om zonder make-up mijn vakantie door te brengen. Snel dus maar mijn hoed en zonnebril opgezet en ineens was ik geen Pool meer, maar een Amerikaan. Ach ja, ik heb ook vele gezichten..
Daarna maar incognito op weg naar een restaurant. Het restaurantje waar we naartoe wilden bleek helaas dicht te zijn, dus moesten we alsnog op zoek. Al snel hadden we iets gevonden wat er goed uitzag. Het eten was super lekker, maar toen een wesp onze maaltijd verstoorde, was dat toch erg jammer. We wisten niet hoe snel we van tafel moesten om maar niet bij dat beest in de buurt te zijn. Gelukkig vonden de obers het erg grappig en deden hun uiterste best om het beest te verdrijven, zodat wij weer rustig verder konden eten.
Om 21.00 uur weer richting hotel gegaan om vroeg te slapen. Die ellendige wekker zou ons weer veel te vroeg wakker maken en dan zouden we vertrekken uit Rome. Een stad waar wij alle drie wel een beetje verliefd op zijn geworden. Overal word je weer verrast door iets prachtigs, unieks, bijzonder of grotesk. De politie is daar je beste vriend aangezien die altijd de weg weten en goed Engels spreken.
Sowieso is het Romeinse volk zeer vriendelijk en zijn ze altijd bereid je te helpen. Het overgrote deel spreekt redelijk tot goed Engels waardoor je elkaar goed kunt begrijpen.
Ja, het is zeker dat we nog een keer terugkomen in Rome, mede doordat we het muntje in de Trevi hebben gegooid. Geen extra geluk dus, maar een verzekering van een terugkeer naar Rome. Gelukkig dat we er niet 2 in hadden gegooid, want dan zouden we onze reis om moeten gooien, doordat we dan verliefd zouden worden op een Italiaan. En bij 3 muntjes zouden we zelfs nooit meer terugkomen uit Rome, aangezien men dan zegt dat je met een Italiaan gaat trouwen..
Maar ondanks (of misschien wel dankzij) de prachtige stad, zijn we wel klaar voor de volgende etappe van de reis.
Vanochtend dus retevroeg opgestaan om de trein van 06.00 uur naar Milaan te nemen om hier een paar uur te verblijven.
Na een 3uur durende reis in een chique trein, waar de NS zeker een puntje aan kan zuigen, kwamen we aan in Milaan. Onze eerste zorg was onze backpack, daar zouden we dus eigenlijk de hele dag mee moeten zeulen, maar dat waren we uiteraard niet van plan.
We hadden al bedacht dat we dan maar op zoek moesten gaan naar een hotel en daar een heel zielig verhaal op hangen over een mislukte treinreis of iets dergelijks. Maar gelukkig hadden ze op het station een speciale ruimte waar we onze (ja zelfs onze!) tassen kwijt konden. Dat was al een hele opluchting.
Daarna zijn we op zoek gegaan naar de metro om naar Piazza del Duomo te gaan. Een poepchic winkelcentrum bedoeld voor de Yolanthes en de Sylvies onder ons. Desondanks wij hier niets kunnen kopen, is het mooi om te zien met de grote glazen lichtkoepels in het dak en de mozaïek op de vloer. Hier hebben we eerst maar eens een ontbijtje gescoord bij de Mc Café en daarna zijn we het gigantische gebouw midden op het plein gaan bewonderen. Dit is een enorme witte kerk met tientallen torentjes en tierelantijntjes. De vele duiven op het plein maken het sprookjesplaatje compleet.
Natuurlijk wilden wij de Duomo Santa Maria Nascente ook van binnen zien. Helaas mocht Anouk een van de grootste kerken van Europa niet in, aangezien haar knieën niet bedekt waren. Robine en ik zijn wel even naar binnen gegaan, maar waren niet heel erg onder de indruk. Waar de meeste kerken het plafond hebben beschilderd, was hier de vloer een waar kunstwerk. De grootte van de kerk was wel erg indrukwekkend.
Na dit plein, waar we helaas in het winkelcentrum niet de stier met z’n edele delen hebben gevonden, zijn we op zoek gegaan naar het centrum. Nog steeds weten we niet of Piazza del Duomo nou het centrum is of niet, het is ons niet gelukt dit uit te vinden. Waarschijnlijk omdat we dus niet op de edele delen van de stier hebben getrapt voor een portie extra geluk. Aan de andere kant, heb ik op dit plein wel een geluksbandje gekregen…
Tijdens onze zoektocht naar het centrum besloten we om ook het stadion van AC Milan en Inter Milan een bezoekje te brengen. Iets waar ik, als antivoetballer, nooit naartoe zou gaan en het daarom wel leuk vond om voor het eerst een stadion van binnen te zien. In de rij werden wij soms wel een beetje raar aangekeken; wat doen drie, blonde, jonge vrouwen in een stad als Milaan bij een voetbalstadion?
De vele Nederlands hebben we maar even uitgelegd dat wij best wel echte vrouwen zijn, maar dat het komt door onze uitpuilende heavy backpack dat wij niets kunnen kopen. Daar past echt niet veel meer bij in.
Het stadion viel van binnen wel een beetje tegen. Het was er erg vies en de stoeltjes waren hevig aan vervanging toe. Met name de eretribune was echt een lachertje. Daar gaan de Italianen echt niet met hun kasjmier broek en Louis Vuitton tas op zitten hoor! Natuurlijk hebben wij met onze sportbroek en Kipling tas deze stoeltjes wel uitgeprobeerd en ervaart hoe het is om op een stoel te zitten waar Beckham en Berlusconi ook hebben gezeten.
Waar ik mij vooral over verbaasde was het ‘kleine’ grasveld. Ik dacht dat die spelers echt ver moesten rennen, maar het viel best mee.. Achteraf vertelde de tourguide dat dit veld ook 5 meter te klein was voor de echte finals. Dat ik dat met mijn getrainde ogen nou moest zien.
Na de tribune waren de kleedkamers aan de beurt. Niks geen luxe bedoeling met massagebankjes en jacuzzi’s. Gewoon een bankje met een haakje erboven, zoals bij Longa.
De kleedkamer van AC was wel wat mooier, maar de Italiaanse clubs zullen weten dat ze moeten werken voor hun (of onze) centen. En dat maakte dit stadion San Siro ook wel weer bijzonder. Ik had het nooit gedacht, maar ik vond het erg leuk om een keer een rondleiding door een stadion te krijgen.
Na deze rondleiding hadden we wel weer genoeg gedaan voor vandaag en werd het tijd om te gaan eten. Warm dit keer, want de rest van de avond verblijven wij in de trein.
Wat ons erg opviel aan Milaan was dat het er een stuk viezer is dan in Rome en dat de mensen er ook een stuk onvriendelijker zijn. Maar misschien zijn we ook wel veel te verwend doordat we eerst Rome hebben gezien.
Onze tassen waren nog heel en dus kon het 2e deel van de vakantie beginnen.
De treinreis van Milaan naar Zuerich duurde 4,5 uur, maar was zeker geen straf om mee te maken. Van Italië gingen we over op de prachtige landschappen van Zwitserland. Bergen met sneeuw, grote helderblauwe meren, bergriviertjes, watervallen en zelfs de zonsondergang hebben we in de trein gezien. De tijd vloog ook voorbij, ondanks dat we een behoorlijk irritant gezelschap in onze coupé hadden zitten.
Over een klein uurtje stoppen we in Zuerich, waar we een uurtje de benen kunnen strekken, nog wat kunnen eten en om dan de nachttrein naar Wenen in te gaan. Ik hoop dat we goed kunnen slapen…
Wat ik nog vergeten was te melden, maar wat van Robine en Anouk er absoluut nog in moest, was een mevrouw die voordat we de trein richting Zuerich ingingen langskwam. Net als zoveel arme mensen kwam ze langs met een papiertje die ze voor ons neerlegde waarop een of ander zielig verhaal stond.
Ze liep daarna weer weg en wij, die echt helemaal genoeg hadden van al dit soort mensen, gooiden het papiertje direct in de prullenbak.
Iets later kwam mevrouw weer langs om geld te vangen, maar ook om het papiertje weer terug te nemen. Ze brabbelde wat over geld, en wij moesten een beetje lachen. Die mevrouw werkte gewoon op onze lachspieren. De mevrouw kon dit niet heel erg waarderen en werd een beetje boos op ons. Uiteindelijk begrepen wij dat ze het over het papiertje had dat ze graag terug wilde. Maar ja, die lag al lang in de prullenbak. Robine zei dus ook gewoon in het Nederlands dat ze hem er dan maar uit moest halen. Toen werd ze echt heel boos, alsof ze begreep wat Robine zei, ze schopte een keer tegen de tas en haalde inderdaad het papiertje uit de prullenbak.
Wij waren verbijsterd..
Waar Anouk en ik nog een beetje het avontuur aan gingen wat betreft het eten, slaagde Robine er in een ritme op te bouwen van 4 dagen; elke dag een pizza 4 formaggi, zodat we aan het eind de Robine Kant award konden uitreiken.
De rangschikking is als volgt:
Nr.4 = eerste restaurant, naam vergeten, Rome
Nr.3 = laatste restaurant, Dogana, Milaan
Nr.2 = tweede restaurant, Leonardo, Rome
Nr.1 = derde restaurant, Rossi, Rome
Rossi heeft gewonnen door een goede prijs-kwaliteit verhouding, leuke bediening en de smaak van de kazen kwamen goed tot hun recht. Maar de absolute treffer was de goeie hoeveelheid gorgonzola.
Eten: Dogana
Robine: Pizza 4 formaggi
Anouk: Risotto verdure
Macedonia (fruitcocktail)
Loreen: Pizza prosciutto
Macedonia (fruitcocktail)
Het leek wel of onze rugzakken gekrompen waren door de hitte, want de tassen leken ineens een stuk voller door onze bagage. En dat terwijl we niets, behalve heel veel musea- en andere bezichtigingskaartjes, hadden gekocht.
Het zou wel komen door onze Nederlandse kleding. Die hebben we natuurlijk hier niet meer nodig gehad, maar hadden we wel de heenweg mee.
Nadat we eindelijk alles hadden ingepakt en besloten hadden welke kleren we onderweg naar Milaan aan zouden doen, en welke in de nachttrein richting Wenen, was het tijd voor een opfrisbeurt.
Na uiteindelijk mijn moed bij elkaar te hebben geraapt om mijn ware ik te showen, en dus zonder make-up wat te gaan eten, werd me al gauw duidelijk dat ik dat beter niet had kunnen doen..
Aangezien onze airco het nog steeds niet deed, gingen we even langs de receptie om te vragen of deze toch nog gemaakt kon worden. Zo zou hopelijk deze nacht iets minder heet worden..
De receptionist vroeg waar wij vandaag kwamen en toen wij zeiden dat we uit Nederland kwamen, keek hij mij verbaasd aan. “You too?” vroeg hij mij. Want ik had wel heel veel weg van een Pool.. Toen hij zag dat ik wat verschrikt keek, zei hij er nog snel achteraan dat het een compliment was hoor.
Nou, daar ging al mijn moed om zonder make-up mijn vakantie door te brengen. Snel dus maar mijn hoed en zonnebril opgezet en ineens was ik geen Pool meer, maar een Amerikaan. Ach ja, ik heb ook vele gezichten..
Daarna maar incognito op weg naar een restaurant. Het restaurantje waar we naartoe wilden bleek helaas dicht te zijn, dus moesten we alsnog op zoek. Al snel hadden we iets gevonden wat er goed uitzag. Het eten was super lekker, maar toen een wesp onze maaltijd verstoorde, was dat toch erg jammer. We wisten niet hoe snel we van tafel moesten om maar niet bij dat beest in de buurt te zijn. Gelukkig vonden de obers het erg grappig en deden hun uiterste best om het beest te verdrijven, zodat wij weer rustig verder konden eten.
Om 21.00 uur weer richting hotel gegaan om vroeg te slapen. Die ellendige wekker zou ons weer veel te vroeg wakker maken en dan zouden we vertrekken uit Rome. Een stad waar wij alle drie wel een beetje verliefd op zijn geworden. Overal word je weer verrast door iets prachtigs, unieks, bijzonder of grotesk. De politie is daar je beste vriend aangezien die altijd de weg weten en goed Engels spreken.
Sowieso is het Romeinse volk zeer vriendelijk en zijn ze altijd bereid je te helpen. Het overgrote deel spreekt redelijk tot goed Engels waardoor je elkaar goed kunt begrijpen.
Ja, het is zeker dat we nog een keer terugkomen in Rome, mede doordat we het muntje in de Trevi hebben gegooid. Geen extra geluk dus, maar een verzekering van een terugkeer naar Rome. Gelukkig dat we er niet 2 in hadden gegooid, want dan zouden we onze reis om moeten gooien, doordat we dan verliefd zouden worden op een Italiaan. En bij 3 muntjes zouden we zelfs nooit meer terugkomen uit Rome, aangezien men dan zegt dat je met een Italiaan gaat trouwen..
Maar ondanks (of misschien wel dankzij) de prachtige stad, zijn we wel klaar voor de volgende etappe van de reis.
Vanochtend dus retevroeg opgestaan om de trein van 06.00 uur naar Milaan te nemen om hier een paar uur te verblijven.
Na een 3uur durende reis in een chique trein, waar de NS zeker een puntje aan kan zuigen, kwamen we aan in Milaan. Onze eerste zorg was onze backpack, daar zouden we dus eigenlijk de hele dag mee moeten zeulen, maar dat waren we uiteraard niet van plan.
We hadden al bedacht dat we dan maar op zoek moesten gaan naar een hotel en daar een heel zielig verhaal op hangen over een mislukte treinreis of iets dergelijks. Maar gelukkig hadden ze op het station een speciale ruimte waar we onze (ja zelfs onze!) tassen kwijt konden. Dat was al een hele opluchting.
Daarna zijn we op zoek gegaan naar de metro om naar Piazza del Duomo te gaan. Een poepchic winkelcentrum bedoeld voor de Yolanthes en de Sylvies onder ons. Desondanks wij hier niets kunnen kopen, is het mooi om te zien met de grote glazen lichtkoepels in het dak en de mozaïek op de vloer. Hier hebben we eerst maar eens een ontbijtje gescoord bij de Mc Café en daarna zijn we het gigantische gebouw midden op het plein gaan bewonderen. Dit is een enorme witte kerk met tientallen torentjes en tierelantijntjes. De vele duiven op het plein maken het sprookjesplaatje compleet.
Natuurlijk wilden wij de Duomo Santa Maria Nascente ook van binnen zien. Helaas mocht Anouk een van de grootste kerken van Europa niet in, aangezien haar knieën niet bedekt waren. Robine en ik zijn wel even naar binnen gegaan, maar waren niet heel erg onder de indruk. Waar de meeste kerken het plafond hebben beschilderd, was hier de vloer een waar kunstwerk. De grootte van de kerk was wel erg indrukwekkend.
Na dit plein, waar we helaas in het winkelcentrum niet de stier met z’n edele delen hebben gevonden, zijn we op zoek gegaan naar het centrum. Nog steeds weten we niet of Piazza del Duomo nou het centrum is of niet, het is ons niet gelukt dit uit te vinden. Waarschijnlijk omdat we dus niet op de edele delen van de stier hebben getrapt voor een portie extra geluk. Aan de andere kant, heb ik op dit plein wel een geluksbandje gekregen…
Tijdens onze zoektocht naar het centrum besloten we om ook het stadion van AC Milan en Inter Milan een bezoekje te brengen. Iets waar ik, als antivoetballer, nooit naartoe zou gaan en het daarom wel leuk vond om voor het eerst een stadion van binnen te zien. In de rij werden wij soms wel een beetje raar aangekeken; wat doen drie, blonde, jonge vrouwen in een stad als Milaan bij een voetbalstadion?
De vele Nederlands hebben we maar even uitgelegd dat wij best wel echte vrouwen zijn, maar dat het komt door onze uitpuilende heavy backpack dat wij niets kunnen kopen. Daar past echt niet veel meer bij in.
Het stadion viel van binnen wel een beetje tegen. Het was er erg vies en de stoeltjes waren hevig aan vervanging toe. Met name de eretribune was echt een lachertje. Daar gaan de Italianen echt niet met hun kasjmier broek en Louis Vuitton tas op zitten hoor! Natuurlijk hebben wij met onze sportbroek en Kipling tas deze stoeltjes wel uitgeprobeerd en ervaart hoe het is om op een stoel te zitten waar Beckham en Berlusconi ook hebben gezeten.
Waar ik mij vooral over verbaasde was het ‘kleine’ grasveld. Ik dacht dat die spelers echt ver moesten rennen, maar het viel best mee.. Achteraf vertelde de tourguide dat dit veld ook 5 meter te klein was voor de echte finals. Dat ik dat met mijn getrainde ogen nou moest zien.
Na de tribune waren de kleedkamers aan de beurt. Niks geen luxe bedoeling met massagebankjes en jacuzzi’s. Gewoon een bankje met een haakje erboven, zoals bij Longa.
De kleedkamer van AC was wel wat mooier, maar de Italiaanse clubs zullen weten dat ze moeten werken voor hun (of onze) centen. En dat maakte dit stadion San Siro ook wel weer bijzonder. Ik had het nooit gedacht, maar ik vond het erg leuk om een keer een rondleiding door een stadion te krijgen.
Na deze rondleiding hadden we wel weer genoeg gedaan voor vandaag en werd het tijd om te gaan eten. Warm dit keer, want de rest van de avond verblijven wij in de trein.
Wat ons erg opviel aan Milaan was dat het er een stuk viezer is dan in Rome en dat de mensen er ook een stuk onvriendelijker zijn. Maar misschien zijn we ook wel veel te verwend doordat we eerst Rome hebben gezien.
Onze tassen waren nog heel en dus kon het 2e deel van de vakantie beginnen.
De treinreis van Milaan naar Zuerich duurde 4,5 uur, maar was zeker geen straf om mee te maken. Van Italië gingen we over op de prachtige landschappen van Zwitserland. Bergen met sneeuw, grote helderblauwe meren, bergriviertjes, watervallen en zelfs de zonsondergang hebben we in de trein gezien. De tijd vloog ook voorbij, ondanks dat we een behoorlijk irritant gezelschap in onze coupé hadden zitten.
Over een klein uurtje stoppen we in Zuerich, waar we een uurtje de benen kunnen strekken, nog wat kunnen eten en om dan de nachttrein naar Wenen in te gaan. Ik hoop dat we goed kunnen slapen…
Wat ik nog vergeten was te melden, maar wat van Robine en Anouk er absoluut nog in moest, was een mevrouw die voordat we de trein richting Zuerich ingingen langskwam. Net als zoveel arme mensen kwam ze langs met een papiertje die ze voor ons neerlegde waarop een of ander zielig verhaal stond.
Ze liep daarna weer weg en wij, die echt helemaal genoeg hadden van al dit soort mensen, gooiden het papiertje direct in de prullenbak.
Iets later kwam mevrouw weer langs om geld te vangen, maar ook om het papiertje weer terug te nemen. Ze brabbelde wat over geld, en wij moesten een beetje lachen. Die mevrouw werkte gewoon op onze lachspieren. De mevrouw kon dit niet heel erg waarderen en werd een beetje boos op ons. Uiteindelijk begrepen wij dat ze het over het papiertje had dat ze graag terug wilde. Maar ja, die lag al lang in de prullenbak. Robine zei dus ook gewoon in het Nederlands dat ze hem er dan maar uit moest halen. Toen werd ze echt heel boos, alsof ze begreep wat Robine zei, ze schopte een keer tegen de tas en haalde inderdaad het papiertje uit de prullenbak.
Wij waren verbijsterd..
Waar Anouk en ik nog een beetje het avontuur aan gingen wat betreft het eten, slaagde Robine er in een ritme op te bouwen van 4 dagen; elke dag een pizza 4 formaggi, zodat we aan het eind de Robine Kant award konden uitreiken.
De rangschikking is als volgt:
Nr.4 = eerste restaurant, naam vergeten, Rome
Nr.3 = laatste restaurant, Dogana, Milaan
Nr.2 = tweede restaurant, Leonardo, Rome
Nr.1 = derde restaurant, Rossi, Rome
Rossi heeft gewonnen door een goede prijs-kwaliteit verhouding, leuke bediening en de smaak van de kazen kwamen goed tot hun recht. Maar de absolute treffer was de goeie hoeveelheid gorgonzola.
Eten: Dogana
Robine: Pizza 4 formaggi
Anouk: Risotto verdure
Macedonia (fruitcocktail)
Loreen: Pizza prosciutto
Macedonia (fruitcocktail)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
